Skip to content
Geplaatst op 22 september 2023

Literaire Salon met Fokke Obbema op zondag 26 november.

Uitgebreide informatie volgt.

Geplaatst op 10 augustus 2023

De eerste Literaire Salon na de zomervakantie!

Zondag 17 september Saskia Goldschmidt over haar nieuwe roman Kukuruznik

 

Goldschmidt verweeft een aangrijpend familieverhaal met de geschiedenis van moedige vrouwelijke pioniers in de vliegkunst
Kukuruznik is een rijke en zorgvuldig gecomponeerde roman over moed en veerkracht: over de kunst om in het donker te leren kijken.

 

Noa erft bij het overlijden van haar vader een kist met papieren. Het zijn verhalen over vliegeniersters die in de begintijd van de luchtvaart wereldwijd in wankele vliegtuigjes stapten om records te breken. Rosy Rose bijvoorbeeld, de eerste Amerikaanse zwarte pilote, en de jonge vrouwen in het Sovjetleger die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Kukuruzniks in het donker leerden vliegen. En er zijn brieven van een jonge moeder aan haar verongelukte echtgenoot.

Aanvankelijk is het Noa een raadsel waarom haar liefdevolle maar zwijgzame vader zich zo hevig interesseerde voor deze vrouwen, die allen braken met de conventies van hun tijd. Maar met de bestudering van zijn nalatenschap komt ook het besef dat hierin het raadsel van haar familiegeschiedenis ligt. Een geschiedenis die ook in Noa diepe sporen heeft achtergelaten.

Kukuruznik is een rijke en zorgvuldig gecomponeerde roman over moed en veerkracht: over de kunst om in het donker te leren kijken.

Kukuruznik kreeg 3 ballen in de NRC en van ons 5!

Datum:        Zondag 17 september
Plaats:         Synagoge, Koornmarkt 12
Prijs:           € 15,50
Zaal open : 14,30 uur
Aanvang:    15.00 uur

Wilt u plaatsen bestellen? Klik dan  hier!

Of bel ons: 0152121510 of mail ons: info@deomslagdelft.nl of kom langs in onze leuke winkel!

Bekijk de trailer:

https://www.google.com/search?client=safari&rls=en&q=saskia+goldschmidt+boektrailer&ie=UTF-8&oe=UTF-8#fpstate=ive&vld=cid:4e95b192,vid:FtiLSKsh_00

 

 

 

Geplaatst op 7 juli 2023

Juul en Senna geslaagd voor het VWO!


Geplaatst op 10 juni 2023

Kijk hoe leuk: fraaie pop-up kaarten van Delft € 8.95


Geplaatst op 3 juni 2023

Zondag 17 september Literaire Salon met Saskia Goldschmidt

 

Literaire salon met Saskia Goldschmidt naar aanleiding van haar nieuwe boek Kukuruznik.

Saskia Goldschmidt vertelt over hoe haar vijfde boek Kukuruznik is ontstaan.
Een middag vol verhalen, foto’s filmpjes en muziek.
Kukuruznik gaat over de vraag wie je bent als je je eigen familiegeschiedenis niet kent.
Kukuruznik is het verhaal van Noa, een jonge vrouw, die moederziel alleen woont in een groot pand in de rosse buurt van Amsterdam, met haar cello en haar boeken.

Saskia Goldschmidt vertelt over hoe ze per toeval stuitte op de verhalen van ‘vliegende vrouwen’, die in de pionierstijd van de luchtvaart, tussen 1920-1945, zich weigerden neer te leggen bij de verwachtingen die aan vrouwen werden gesteld. Vrouwen die in wankele vliegtuigjes stapten en hun leven waagden om records te breken. Wilde wijven en atypische meisjes, geestig, fanatiek, bloedserieus of onweerstaanbaar.
Ze vertelt over de nachtheksen, jonge Russische meisjes, die tijdens WO II in hun vliegtuigjes, Kukuruzniks, de Duitse stellingen bombardeerden, nacht na nacht. Omdat de vliegtuigjes zo ontvlambaar waren, moesten ze leren zien in het donker.
De verhalen over veel verschillende vliegende vrouwen, uit Frankrijk, Duitsland, Turkije, Amerika vindt Noa in de nalatenschap van haar vader. Wat al deze verhalen te maken hebben met de nooit vertelde familiegeschiedenis van Noa, wordt haar langzaam maar zeker duidelijk.
Saskia Goldschmidt vertelt levendig over haar onderzoek, haar ontdekkingen, de manier waarop ze de caleidoscopische roman heeft opgebouwd. Ze laat foto’s en filmpjes zien. Er is tijd voor vragen.
Een avond over stoere vrouwen, over wat moed precies is en over een vrouw die liever niet de deur uitgaat. Totdat….

Goldschmidt schreef ook ons jubileumboek Veel succes met uw enthousiasme.

Studenten Lucht- en ruimtevaart krijgen €5.00 korting op de entree. 

Datum:       zondag 17 september
Plaats:        Synagoge, Koornmarkt 12
Zaal open: 14.30 uur
Aanvang:   15.00 uur
Prijs:          € 15.50 (incl. drankje)

Wilt u kaarten bestellen? Klik dan hier!
Of bel ons: 015-2121510 of kom langs in onze 
winkel.

Wacht u niet te lang met reserveren?

Het aantal plaatsen is beperkt.

Met lieve boekengroet,

Trude Gerritsma

 

Wilt u kaarten bestellen? Klik dan hier!
Of bel ons: 015-2121510 of kom langs in onze 
winkel.

Geplaatst op 30 mei 2023


Geplaatst op 2 mei 2023

Marieke Lucas Rijneveld schreef dit gedicht voor de dodenherdenking

Waar ik aan denk

Het is niet moeilijk om stil te zijn,
toch wist ik al vroeg: rouw past nooit
in twee minuten. Het is eerder de
opwarmingstijd van een magnetrongerecht,
een eenpersoons-stamppot die een beetje
naar plastic en een beetje naar verdriet smaakt.
Ik weet heel goed dat in die geluidloosheid nooit
ieder mens herdacht, elk bombardement,
of alle schrik zit van wie-mij-ontdekt, het lek
en de hongervraag. Ook vermoed ik dat
hoop te groot is, want ik hoop wat af.
Soms word ik zelfs een duif, zo eentje die
harmonie brengt. Anderen zeggen dat ik
het niet kan begrijpen, dat je om echt stil
te kunnen zijn de oorlog meegemaakt
moet hebben. Dus ik houd mijn mond
en probeer aan vrede te denken.
Vrede past precies in twee minuten.

Geplaatst op 21 april 2023

Frits Abrahams in NRC van 21 april

Verdwijnende schrijver

 

Een opmerkelijke noodkreet van een bekende schrijver – zo zou je het korte essay kunnen noemen dat Ted van Lieshout voor het aprilnummer van het literaire tijdschrift Tirade schreef. Het nummer is gewijd aan bedreigde en verboden literatuur.

„Langzaam verdwijn ik uit de tijd”, schrijft Van Lieshout in de openingsalinea. „Daarvoor hoef ik niet dood te zijn. Ik zie het gebeuren en het is zinloos om ertegen te vechten. Me erbij neerleggen, accepteren dat het zo is, kost tijd. Of ik die heb, weet ik niet.”

Van Lieshout (67) is een gelauwerd kinderboekenschrijver die in zijn boeken onderwerpen als homoseksualiteit en pedofilie niet schuwde, ook al kwam het hem af en toe op kritiek te staan. Met lede ogen ziet hij hoe de laatste jaren de rol van de kinderboekenschrijver is veranderd. „Van hem (lees ook: haar) wordt nu verwacht dat hij diverser en inclusiever schrijft. Dus meer over kinderen van kleur en met een biculturele achtergrond en ook meer over seksuele geaardheid en gender. Dat klinkt goed; er zit echter een ‘maar’ aan.”

Hij legt uit dat de boeken nu moeten voldoen aan de normen en waarden van de ouders en verzorgers van die kinderen. Ook mag je als auteur niet meer in de huid van een persoon uit een andere cultuur kruipen, want dat heet ‘culturele toe-eigening’. Van Lieshout: „Ik merk dat mijn ideaal, het autonoom kunstenaar voor kinderen zijn, onder vuur ligt en ik ervaar dat als verlammend. Mijn ouder wordende geest en lichaam kunnen dat niet aan.” Hij onthult dat hij inmiddels al twee boeken in hun geheel heeft afgeblazen en twee andere heeft „onderworpen aan zelfcensuur”.

Van Lieshout klaagt, maar verzet zich niet. „Ik heb me erbij neer te leggen”, sluit hij af. „Want het is niet míjn toekomst waarvoor ze deze veranderingen willen, maar de hunne, dus ik moet niet in de weg gaan staan. Ik moet een pas opzij zetten en verder hoef ik alleen maar te zorgen dat ik niet wegkwijn.”

Ik heb begrip voor zijn gelaten houding, tegelijkertijd vind ik het erg jammer. In de eerste plaats doet hij zichzelf als schrijver ernstig tekort. Boeken onvoltooid laten of onderwerpen aan zelfcensuur – is dat voor een schrijver al niet een vorm van ‘wegkwijnen’? Kan hij zijn grote reputatie niet beter benutten door een wat strijdbaarder houding aan te nemen? Hij zou er bovendien ook zijn jongere collega’s een grote dienst mee bewijzen. Schuwt hij liever het publieke debat, dan zou hij op z’n minst de boeken kunnen blijven schrijven die hem voor de geest staan.

Eerder dit jaar trok Pim Lammers zich al terug als schrijver van het Kinderboekenweekgedicht na doodsbedreigingen vanwege zijn verhaal ‘Trainer’ over een pedofiele relatie.

Op die manier krijgen homohatende voetbalhooligans en politieke ophitsers als Wybren van Haga, die Lammers in het nauw bracht, wel erg royaal hun zin. Waartoe dat kan leiden staat in de rest van het voornoemde nummer van Tirade te lezen: censuur, boekvernietiging, vervolging. De Russische dissidente dichter Dimitri Bykov schrijft in een gedicht over Poetins gedachtegoed: ‘Hoe anders lezen onze kranten:/ zo onwaarachtig, zo gedwee/ dat ze van louter schaamte branden – dat maakt Europa nimmer mee.’ Bykov werd in 2018 bijna met succes vergiftigd door officieren van de Russische Veiligheidsdienst.

Geplaatst op 4 april 2023

Prachtverhaal over Wim de Bie van Clara Legêne

Herinneringen aan Wim De Bie

Dit verhaal is zo wonderbaarlijk, dat ik denk dat niemand het zou geloven als ik het niet kon bewijzen.

Mijn broer en zussen hebben het handschrift hierboven al herkend. Het is van mijn moeder. Het was december 1992, mijn ouders vierden bij ons sinterklaas en ik was aan de beurt voor een pakje. Met een instructie erbij: ‘eerst lezen, dan kado uitpakken, dan envelop openen’. Dus dat gaan we hier ook doen.

Eerst het gedicht.
Het koetje uit het versje stond voor de (voormalige) slagerij Slok aan de Wijnhaven/Boterbrug in Delft. Sinds 1987 was het een boekwinkel, De Omslag bestaat nog steeds. (Dit heb ik allemaal net op internet opgezocht.) Ik voelde aan het pakje dat ik een boek ging krijgen, maar voor het overige kon ik er nog geen chocola van maken. Daarom heette moeders gedicht natuurlijk ook ‘Cryptogram’. Ik pakte het kado uit. ‘De liefste van de buis’, met Wim de Bie op de cover, geschilderd door Ernestine Oosting.

Daarna opende ik de envelop. Er zat een krantenknipsel in. Klik op afbeelding voor leesbaar.

Op de foto op het krantenknipsel staat mijn moeder die een boek overhandigd krijgt door de schrijver ervan, De Bie. We moesten hard lachen om het onderschrift: ‘Een Delftse dame was duidelijk verguld’. “Alsof ik een kerstengel ben”, zei mijn moeder. De Bie heeft de pen nog in de hand, want hij heeft net iets in het boek geschreven. Voor mij.

De auteur De Bie speelt in het boek een geraffineerd spel met de werkelijkheid van De Bie als acteur op tv. Om de rest van mijn verhaal te snappen, eerst even de achterflap lezen, vanaf ‘Op een dag ontvangt De Bie een brief van een kijkster’:

Ik las het boek in de kerstvakantie en kreeg zin het verhaal nog een slag te draaien en De Bie een brief te schrijven waarin ik net doe alsof ik zelf die kijkster van de achterflap ben. Die ontzettend boos is dat Wim zonder overleg met mij dat boek over ons heeft geschreven. Want het was de bedoeling dat onze ‘curieuze relatie’ onder de pet werd gehouden en nu ligt alles op straat en in de boekwinkel. Dat was niet afgesproken! En dan mijn moeder of all people misbruiken door haar met zo’n valse glimlach het boek te overhandigen en daar ook nog een fotograaf bij te halen. Laat mijn moeder erbuiten, ja! Ik herinner me dat mijn alter ego aan het einde van de best wel hartstochtelijke brief, waarin ik beschreef wat De Bie voor haar betekende, met een briesend gotverdegotver een punt zette achter de relatie. Ik zocht het postadres van de VPRO op en deed de handgeschreven brief met een kopie van het krantenknipseltje op goed geluk op de bus.
Tot mijn verbazing kreeg ik een paar weken later een envelop. Met een brief. Van Wim. Aan Carla.
Lieve Carla,

Dank je voor de mooiste, intrigerendste,
ontroerendste reactie die ik ooit – echt waar –
op mijn boek (dit boek) heb ontvangen.
De Delftse fotograaf stuurde een afdruk,
die ik je hierbij graag schenk.
Jouw ‘postzending’ heeft mijn zin
om aan het volgende boek te beginnen zeer
versterkt.

Met de originele foto erbij, die volgens een sticker achterop gemaakt is door fotograaf René Verleg uit Schipluiden. Die nog steeds actief is, zie ik op internet.

Dit zou al een mooi verhaal zijn, maar het wordt nog mooier.

Tien jaar na de brief werd ik op een onbewaakt ogenblik de onbezoldigde ‘correctrice’ van Bieslog, het gloednieuwe multimediakanaal van De Bie. We hadden vanaf maart 2002 nagenoeg dagelijks een genoeglijk e-mailcontact, ik achter mijn computer op mijn Brabantse zolder en De Bie in zijn ‘redactielokaal’ in zijn Bussumse tuin. Het duurde tot 2005, de uitreiking van de Zilveren Pritchett Prijs (de Nipkowschijf voor multimediale activiteiten) , voordat we elkaar voor het eerst ontmoetten. Wim vond dat ik die prijs ook een heel klein beetje had verdiend en nodigde me uit erbij te zijn. Want hij was ook wel nieuwsgierig naar me, mailde hij.

Ik mailde pesterig terug dat hij niet nieuwsgierig hoefde te zijn, omdat hij me allang kende, omdat we vroeger iets hadden gehad, en deed er een kopie van zijn eigen Lieve Carla-brief, zijn opdracht in het boek en het krantenknipseltje van mijn moeder uit 1992 bij.

 

Waarop hij, nieuwsgierig geworden, een duik in zijn archief nam. En waratje, hij had mijn brief bewaard. Bij het manuscript van ‘De liefste van de buis’. Met een kopie van zijn eigen Lieve Carla-brief aan mij. Dat is best bijzonder, schreef hij. Normaal bewaar ik lezersbrieven niet. Maar deze dus wel. En nog sorry sorry sorry voor dat Carla.

 

Nu wilt u natuurlijk die brief van mij uit 1992 zien. Maar dit laatste bewijsstuk moet ik u schuldig blijven. In 2013 werd er bij ons ingebroken en de dief nam alles mee in mijn huis wat met computers en elektronica te maken had. Waaronder twee externe harde schijven met onder meer de volledige Bieslog-correspondentie. Waarop ook mijn brief aan Wim uit 1992, waarvan ik van hem in 2005 een scan had gekregen.

 

Jammer, ik had hem zelf ook graag nog eens willen lezen.

http://sharp5.nl/sites/claarsnotes/

 

Geplaatst op 31 maart 2023